DUYGU FAKİRİ OLMAK

İnsanlık,doğruluk,dürüstlük acaba tarihmi olmaya başlıyor?Etrafımıza baktığımızda insanlar hep menfaat,çıkar peşinde.İnsanın insana güveni kalmamış, böylede olunca dostluklar yavaş yavaş yok oluyor,biri size yanaşsa,samimi olmaya çalışsa hemen aklımıza benden bir menfaatımı var diye düşünmüyormuyuz?Aslında iyilik,dostluk,sevgi insan olmanın gereği .Öyleki;birine iyi davrandığınızda,iyilik yaptığınızda şaşırıyor.Bazan bir güler yüz dahi insanlara tuhaf geliyor. Acaba bizler giderek DUYGU FAKİRİ mi oluyoruz.İnsanlara güvensizliğimiz yüzünden çocuklarımızı bile insanlara karşı güvensiz yetiştirmiyormuz. Çocuklarımıza sürekli öğüdümüz ;aman çocuğum kimseye güvenme ,temkinli ol diye.Öyle güvensiz olmuşuzki ;belkide basından her gün duyduklarımızdan,kapımıza gelen dilenciye dahi yardım edemiyoruz.Kalbimizdeki insan sevgisini öyle suistimal etmişlerki gerçek anlamda ihtiyacı olana dahi güvenemiyoruz.Farkında olmadan sevgisizlikten güvensizlikten hepimiz zarar görüyoruz zarar veriyoruz.Tüm bunlara daha iyi yaşama isteği,her şey benim olsun düşüncesi sebep oluyor.Kötü düşüncelerin nelere sebep olduğunun farkına varmadan.Ama şuna inanalımki iyilik yapmaktan verici olmaktan ben kendi adıma söyleyim zarar görmedim. Sanırım insanlara yaklaşırken hiç karşılık beklemediğim için.Ne kadar severseniz okadar mutlu olursunuz.İnsan sevgisi geleceğe yapılmış en büyük yatırımdır.Sevgi tohumlarını ekmeden, açacak olan sevgi çiçeklerini koklayamayız.Bu bahçedeki çiçekleri çoğaltmak bizim elimizde.........